STANKOVIĆ, Milić/ Milić od Mačve/ Kostur Radovanov/ general Lepenski/ Ledeni Milić (Belotić, 30.10.1934 — Beograd, 8.12.2000), slikar i pesnik, vampir i prorok kroz kojeg je govorio Narod. Diplomirao je na Akademiji likovnih umetnosti u Beogradu 1959. Pripadao je umetničkoj grupi Mediala, koja je trasirala svoju umetničku praksu kao sintezu tradicionalnih vrednosti sa savremenim tendencijama. Milić Stanković je prvi put izlagao na drugoj zajedničkoj izložbi Mediale u galeriji „Grafički klektiv“ u Beogradu, septembra 1959. Oblici subverzije poticali su zapravo kako iz tehnike ovih umetnika, tako i iz osnovnog načela Mediale, odnosno iz tradicije koju je svako od umetnika pronalazio u različitim sferama. Za Milića je to bila nacionalna ideja, vampirizam i odbrana ćirilice. Ostala je upamćena afera oko zabrane njegove samostalne izložbe koju je, u ponoć između 20. i 21. februara 1962. u Beogradu, otvorio Branko V. Radičević, razvijajući opozitni par simbola, vampir – glogov kolac, kao odnos umetničke slobode i represije pravom linijom. Milićeva vampirska pobuna uznemirila je duhove u najvišim političkim forumima pa je izložba ubrzo zatvorena. Ali slikar je nastavio da razvija svoj umetnički bestijarijum, koji se uglavnom iscrpljivao u reanimaciji nacionalnih mitova i balvanizaciji Vizantije (što je topos i srpske književnosti tog doba). Slikarstvo i „pesničko-profetski” diskurs Milića od Mačve transformisali su se kasnije u pravi multimedijalni rad na buđenju nacionalne svesti. Milićeve „umetničke” faze tokom osamdesetih i devedesetih godina, predstavljaju punktume nacionalističke propagande oličene u kosovizaciji slikarskog jezika (Obretenje Lazarevo), posrbljivanju prošlosti Lepenskog vira (Krik praroditelja iz Lepenskog vira), artikulaciji mita o najstarijem narodu (tesno je sarađivao sa Olgom Luković-Pjanović, autorkom famozne knjige Srbi – narod najstariji, u izdanju Dosijea, 1990), veri u moć Teslinog tajnog oružja koje funkcioniše po sistemu V3=0 (Nevidljivi F117 nad Trorečjem), širenju mita o Miloševićevoj harizmi (sa kojim je pričao jednom prilikom šest sati ne uspevajući da mu nađe grešku), kao i razvijanju pučke etimološke škole, koju je ustanovio Jovan I. Deretić (Istorija Srba, 1975). Jedan od istaknutijih predstavnika ove nimalo bezazlene pseudo-naučne discipline bio je i Milić od Mačve. O tome je pisao i Borislav Pekić, navodeći primere manipulacije po kojoj su Srbi bili svi od Atlantiđana preko (T)Račana do Etruraca, a srpski jezik majka svih indoevropskih jezika. Mirko Kovač je grotesknoj figuri slikara-vampira (nacionaliste sa beretkom i štapom), u svom romanu Kristalne rešetke (1995), suprotstavio izvorni princip Mediale, tj. Mira Glavurtića. Istoričar Radivoj Radić, u svojoj knjizi Srbi pre Adama i posle njega (2003), ističe da je Milić koristeći svoju poziciju umetnika i javne ličnosti umnogome doprine širenju pomenutih ideja, i to bez ikakve odgovornosti za izrečeno. Bio je vatreni podržavalac lika i dela Radovana Karadžića, koji ga je odlikovao Ordenom Njegoša, a generala Mladića je sa vojskom video „pod zidinama Carigrada“. Pisao je pesme (Pali sam anđeo ili još lutam, 1994; Zvezdani četvoropreg, 1998). Svedoci kažu da je umro ožalošćen vandalizmom u Saveznoj skupštini 5. oktobra 2000. Sahranjen je u Aleji velikana. Pred smrt je svoj legat zavšetao gradu Kruševcu sa napomenom da stalna postavka mora biti u objektu pored Lazarice. Ministar policije Ivica Dačić, otvorio je u oktobru 2008. Milićev legat u Kruševcu pod nazivom „Kosovo – prvi prag Srbije“.