Fenomen srpskog reality show programa „48 sati svadba“ čini se nedovoljno osvetljenim. Ovo se pre svega odnosi na širi socio-kulturni kontekst prikazivanja ovog reality show-a kao i na brojne refleksije koje, na nivou simboličkog, omogućava sadržaj ove emisije.
Za razliku od ostalih emisija produkcijske kuće Emotion, poput svingerskog show-a „Menjam ženu“ ili incestuozno-edipalnog „Gledaj majku, biraj ćerku“, koji donekle razbijaju tradicionalni kulturni obrazac, reality show „48 sati svadba“ predstavlja jedini autentično srpski reality TV proizvod. Do kraja uronjen u srpski folklor i tradiciju, „48 sati svadba“ svakog utorka u srca brojnih gledalaca vraća komad amputiranog zavičaja. U konceptualnom smislu „48 sati svadba“ predstavlja stilizovanu verziju autentičnog video snimka svadbe - tzv. svadbarskog snuff-a. Ovi iznurujući višečasovni snimci uglavnom se puštaju o godišnjicama venčanja. Za razliku od snuff verzije, „48 sati svadba“ ne prikazuje momente alkoholnog delirijuma praćene distorzičnim zvucima narodnog melosa, već predstavlja neku vrstu behind the scene projekta, upoznajući gledaoce sa informacijama tipa - gde su se mladenci upoznali, da li mladoženja voli da popije, koliko je mlada poštena i radena.
Radnja emisije je gotovo po pravilu smeštena u neku od živopisnih zabiti, čije je stanovništvo, opet po pravilu, neverovatno fascinirano TV kamerom. Otuda kadrovi puni egzaltirane rodbine& tazbine. Egzotične lokacije i groteskni likovi biraju se sa očiglednom namerom da se emisija, čija je radnja neizvesna koliko i radnja jednog porno filma, učini zanimljivijom.
Ovde, međutim, ne prestaje svaka sličnost sa pornografijom, jer baš kao što i pornografija predstavlja „paradoksalnu smrt seksa“ (Bodrijar) i „srpska svadba“ označava simboličnu smrt srpske pop kulture.
Reality show „48 sati svadba“ zapravo predstavlja pokušaj ubistva pop kulture kao savremenog fenomena, budući da se moderna forma ovakvog programa ispunjava sadržajima ritualno-folklornog karaktera. Činom svođenja pop-kulture na pred-industrijski oblik folk-kulture prosečan srpski TV gledalac, barem kada je reč o kulturnim potrebama, sveden je na sopstvenog pretka.
Beskonačni krug neumornog ponavljanja rituala kupovine odela, venčanica i torti stapa se u jedno sa vrtoglavicom svadbarskog kola i na simboličan način označava socio-kulturnu stagnaciju. Reč je o očitoj nemogućnosti da se savremeni pop-kulturni diskurs u Srbiji formira izvan, ili kao nadgradnja još uvek živog ali rudimentarnog folk-kulturnog modela.
„48 sati svadba“ oživljava arhaični kulturni obrazac, ali to čini bez odgovarajućeg dokumentarističkog otklona, već ga u formi reality show programa servira kao kulturu samu. Da ovo nije usamljeni slučaj na RTS-u već sama suština kulturne politike medijskog javnog servisa, svedoče i ostale emisije koje poput „Svadbe“ odišu istim zavičajnim žalom. Pomenimo samo Žiku i njegovu „Šarenicu“, zatim live act „Jedna pesma, jedna želja“ (ili jedan metak), kao i novije TV ostvarenje „Selo gori a baba se češlja“, koje konačno i definitivno stavlja tačku na pitanje - da li treba plaćati TV pretplatu?
Zavičajni prime time RTS-a otkriva nam Srbiju kao društvo „nedovršene modernizacije“. Predindustrijski oblik folk-kulture, baziran na svadbenim ritualima, narodnoj muzici i običajima, još uvek istrajava kao dominantni kulturno-zabavni obrazac. Nemogućnost formulisanja pop-kulturnog diskursa koji bi bio u stanju da integriše i obradi srpsku realnost dolazi kao direktna posledica ove ukorenjenosti u folkloru.
Suština problema, međutim, ne leži u samom folkloru, koji u postmodernom dobu postaje sve interesantniji kao izvor inspiracije (world music), već u činjenici da ni Karađorđe, kada bi kojim slučajem danas ustao iz groba, ne bi imao apsolutno nikakvih problema u praćenju većeg dela programa RTS-a. Bez obzira na sve, čisto sumnjam da bi i Đorđije platio 350 dindži za ovakav RTS.