LUKOVIĆ-PJANOVIĆ, dr Olga (Guča, 1920 – Beograd, 1998), bila je klasična filološkinja, predstavnica tzv. Autohtonističke škole mišljenja, autorka jedne od najuticajnijih knjiga rane Miloševićeve vladavine. Preživevši nemački logor u toku Drugog svetskog rata, nastanila se u Zagrebu, gde je jedno vreme radila kao spikerka na radiju, sve do sticanja diplome klasične filologije na tamošnjem Filozofskom fakultetu. Doktorirala je na Sorboni 1969. kod prof. Pjera Šantrena sa tezom Pravda kod Eshila i Sofokla. Bila je supruga hrvatskog lingviste i leksikografa Bratoljuba Klaića (koji je normirao hrvatski pravopis u NDH, poznat po svom Rječniku stranih riječi), nakon čije smrti (1983) je napustila Zagreb i udavši se za Cvetka Pjanovića, dodala je njegovo prezime svom devojačkom. Kao vrsni poznavalac klasičnih i nekoliko svetskih jezika, Luković-Pjanović se tokom osamdesetih godina posvetila paranaučnim izučavanjima, koje je definisala kao otpor nemačkoj istoriografskoj i filološkoj školi. Njena knjiga Srbi, narod najstariji (Dosije, 1990; Miroslav, 2003), predstavlja tekst koji je pored Memoranduma SANU, Knjige o Milutinu Danka Popovića, opusa Dobrice Ćosića i dela Nikolaja Velimirovića najviše uticao na buđenje srpskog nacionalizma, s tim da se rad Luković-Pjanović izdvaja i po tome što je više od svih ostalih tekstova uticao na ekspanzionističku ideju srpskog nacionalizma. Niko kao ona nije razvio takav paranaučni diskurs svesvetskog ili globalnog Srpstva (što je danas najfrekventija fraza nacionalističke udruge Dveri). Njena knjiga Srbi, narod najstariji, štampana u dva toma, obiluje tobožnjim dokazima da su svi Sloveni Srbi, da su Grci nastali od Srba i Krićana, da su Trojanci takođe bili Srbi, te da su Bosna i Slavonija bile srpske i zvale se „Bela Srbija“, da je Dubrovnik bio srpski i da su Srbi nadirali iz pravaca Egipta, Indije i Kine. Ova knjiga je pretendovala na status srpske Biblije i odmah po objavljivanju, našla se u mnogim kućnim bibliotekama. Ova je knjiga, poput zvanične srpske politike tog doba, definisala zapravo srpsku superiornost, kulturnu nadmoć nad ostalim svetom, pre svega u regionu, kao i neophodnost početka obračuna sa svim ostalim filologijama, koje su Srbima uskratile punu istinu o prošlosti. Njena dela su doživela novo izdanje 2003. da bi iste godine odjeknula u knjizi Miloša Grozdanovića Srbi jesu narod najstariji. Spoj ideja o srpskom ekspanzionizmu Olge Luković-Pjanović sa crkveno-nacionalnim programom Nikolaja Velimirovića doživeo je svoje ovaploćenje u radu Srpskog sabora Dveri, koji poslednjih godina radi na formiranju (sve)srpske mreže, iliti funkcionalizaciji „globalnog Srpstva”. Slične ideje mogu se prepoznati i u konceptu kapitalnog nacionalnog projekta Mira Vuksanovića pod nazivom „Deset vekova srpske književnosti“. „Sve je napadnuto”, kaže Vuksanović: „Moramo se braniti celinom!”.