EGERIĆ, Miroslav (Riđevštica kod Trstenika, 1934), univerzitetski poslenik, književni kritičar i politički istomišljenik Dobrice Ćosića, njegov zemljak, tumač, priređivač i kritičarski bodyguard. Studirao je u Beogradu ali je univerzitetsku karijeru izgradio na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu. Iako je doktorirao 1970. s tezom o književnom delu Đorđa Jovanovića, u poznijim godinama se akademski razvio kao borac za srpsku stvar u ćosićevsko-miloševićevskom smislu. To je demonstrirao svojim kritičarskim radom, neposrednim odlučivanjem u mnogobrojnim žirijima, kao i u političkim akcijama.
Književnu karijeru je otpočeo knjigom Portreti i pamfleti. Pored ćosićologije, profilisao se i kao kompetentni tumač Selimovića i Desanke Maksimović. Najomiljenija književna forma mu je lirski esej. Miloševićevu antibirokratsku revoluciju, ukidanje autonomija pokrajinama i donošenje novog Ustava Srbije (1990), Egerić je video kao srpsko demokratsko proleće, a podizanje „Trećeg srpskog ustanka iz 1988.“ okarakterisao je kao ispunjenje kosovskog zaveta. U svom govoru od 28. III 1990, Egerić je artikulisao smisao nacionalnog i političkog rada UKS-a, SANU i SPC-a, istakavši da smo njihovom zaslugom postali „Jedno... da smo ponovo, stradanjem pročišćeni, dospeli u zonu mirne svetlosti i uspravnosti“. Ovakav stav, i pored Egerićevih deklarativnih prodemokratskih shvatanja, ogledao se u njegovom kulturnom i političkom radu. Lobirajući za pisce poput Dobrice Ćosića, Danka Popovića i Milovana Danojlića, sistematski je osporavao prodor modernosti u glavne tokove srpske književnosti. Godine 1997. je zajedno sa više desetina pisaca, naučnika i akademika, potpisao deklaraciju podrške Radovanu Karadžiću. Antiratno orijentisane intelektualce je okarakterisao kao štuka-inteligenciju, dok je za patnje Srba u Bosni okrivio Bošnjake koji su zarad srpske nesreće ubijali svoje sunarodnike.
Kao svoje intelektualne lozinke ističe: Slobodu sa kulturom, Smelost bez brutalnosti, Skromnost bez poniznosti i Ljubav bez lobiranja.
Pisac je predgovora jubilarnom izdanju Knjige o Milutinu (SKZ, 2004). Član je UO Radiodifuzne ustanove Vojvodine. Od mlađih pisaca, osobito je naklonjen Miru Vuksanoviću.