Yedi yıldır Uludağ’la goz goze bakışıp dururuz. 

Ne o kımıldanır yerinden,

ne de ben,

lakin birbirimizi yakından tanırız.

Gercekten yaşayan her şey gibi gulmesini ve kızmasını bilir.

Bazan,

hele kışın, hele geceleri,

hele ruzgar kıbleden estiği zaman,

karlı senaberlikleri,yaylaları, donmuş golleriyle

uykusunun icinde şoyle bir kıpırdanır.

Ve orda, en yukarda, en tepede oturan keşiş,

uzun sakalı darmadağın

ve etekleri savrularak

ruzgarın onunde haykıra haykıra iner ovaya

Sonra, bazan,

hele Mayısta şafak vakitleri,

masmavi, ucsuz bucaksız,koskocaman,

hur ve bahtiyar

yepyeni bir dunya gibi yukselir.

Sonra bazan, gun olur.

Gazoz şişelerindeki resimlerine benzer.

Ve ben anlarım ki, gormediğim otelinde

kayakcı bayanlar kanyak icerek

kayakcı baylarla dalga gecmekteler.

Ve gun olur,

şalvarı sarı pırpıt bezinden, kara kaşlı dağlılarından

biri

Mukaddes Mulkiyetin mihrabında kesip komşusunu

misafir gelir bize,

71’inci koğuşta on beş yıl yatmaya.

ULUDAG

Sedam je godina kako se ja i Uludag

gledamo oči u oči.

Ja sam, kao i pre, daleko od njega.

I on je

od mene daleko.

Pa opet smo jedan drugog upoznali dobro.

On se smeje i ljuti kao da je živ.

Naročito noću, naročito zimi

i kad je vetar s juga.

Jezera čempresne šume, snažne livade

odjednom se trgnu u snu

i monah

dugačke, razbarušene brade

sa samog vrha planine

gonjen vetrom krene naniže.

Ponekad,

a naročito u maju o osvitu

plavkasta se sreća svetli na gori.

Gora se uzdiže kao novi svet

Slobodan, ogroman svet.

Ponekad

Gora liči na etiketu za vino

Na kojoj je i nacrtana.

Znam da skijačice ljušte

konjak izjutra

u hotelu

kojeg ne vidim odavde

i sa skijačima

započinju flert.

A dešava se i da crnovođeg žitelja gore

u žutim krpama šalvara

zakolje prvi sused mu

zbog njegovog svetačkog obeležja

i pošalju ga zatim k nama

u 71. ćeliju na 15 godina.

                                             Sa ruskog jezika preveo Radoslav Pajković

ULUDAĞ

Sedam godina se Uludağ i ja gledamo oči u oči.

Niti se on pomjera sa mjesta,

niti ja,

premda se izbliza poznajemo.

Zaista, poput svega živog, on se zna smijati i ljutiti.

Nekada,

naročito zimi, naročito noćima,

a naročito kada vjetar puhne iz nepoznatog,

njegovi snježni vrhovi, padine, sa svojim zaleđenim

jezerima

tako se trgnu u snu.

I tamo, na najvišem vrhu, monah što na brdu sjedi,

duge, razbarušene brade

razbacujući skute svoje

pred vjetrom vičući spušta se u polje.

Zatim, ponekad,

a naročito u majskim zorama,

uzdiže se poput jednog sasvim novog svijeta

potpuno plavog, pustog, ogromnog,

slobodnog i sretnog.

Zatim, ponekad, bude dana

kada liči na slike sa flaša mineralne vode.

I ja shvatam da u hotelu kojeg ne vidim

skijašice gospođe, ispijajući konjak,

teraju šegu sa gospodom skijašima.

I dođe dan

kada jedan od gorštaka crnih obrva, u šalvarama od

grubog žutog beza,

u srcu Svete zemlje ubije svoga komšiju

i dođe nam u goste,

u ćeliju broj 71. da odleži petnaest godina.

                                       Sa turskog jezika preveo Avdija Salković